اسپیس ایکس می‌گوید سرویس Starlink در قطب جنوب توسط «شبکه لیزر فضایی» که در سال گذشته در حال آزمایش آن بوده و پیوندهای نوری را از طریق لیزر بین ماهواره‌هایش ارائه می‌کند، فعال می‌شود.
با این حال، TDRS ناسا توسط چندین کاربر از جمله ایستگاه فضایی بین‌المللی، تلسکوپ فضایی هابل، SpaceX و United Launch Alliance مشترک است، بنابراین استفاده از USAP در قطب جنوب باید هفته‌ها قبل برنامه‌ریزی شود.
برای کاهش تأخیر، SpaceX ایستگاه‌های زمینی بیشتری را نصب کرده است که به شبکه‌های فیبر زمینی متصل می‌شوند و داده‌ها را به ماهواره‌های Starlink ارسال می‌کنند. سال گذشته، SpaceX با Google Cloud همکاری کرد تا ایستگاه های پایه Starlink را در مراکز داده گوگل قرار دهد.
مشک ژوئیه گذشته توضیح داد پیوندهای لیزری در مدار به دلیل سرعت بالاتر نور در خلاء و مسیر کوتاهتر نسبت به فیبر زیر دریا می توانند تأخیر در مسافت طولانی را تا 50٪ کاهش دهند.
پهنای باند ماهواره ای استارلینک اسپیس ایکس اکنون پس از آزمایش سرویس آن در قطب جنوب در سراسر هفت قاره زمین در دسترس است.
SpaceX همچنین با مایکروسافت همکاری کرد تا به مشتریان اجازه دهد به ماهواره‌های Starlink به مراکز داده مدولار Microsoft Azure متصل شوند. این هفته مایکروسافت پیش‌نمایش خصوصی Azure Orbital Cloud Access را برای شرکت‌هایی که به اتصال نیاز دارند، در جایی که گزینه‌های محدودی وجود دارد، اعلام کرد.
“دانشمندان USAP تحت حمایت NSF در #جنوبگان بالای ماه هستند! Starlink در حال آزمایش سرویس قطبی با یک پایانه کاربری جدید در ایستگاه McMurdo است که پهنای باند و اتصال را برای پشتیبانی علمی افزایش می‌دهد.” NSF در توییتی اعلام کرد.
با توجه به وسعت کار علمی که در ایستگاه مک موردومنابع ماهواره ای احتمالاً اغلب محدود می شوند. این ایستگاه یک مرکز کلیدی برای تحقیقات در زمینه اخترفیزیک، علوم زمین، یخبندان، اقیانوس‌ها و علوم جوی و غیره است.
صورت فلکی ماهواره ردیابی و رله داده (TDRS) ناسا دارای یک لینک باند S باریک است که سرعت متقارن 5 مگابیت در ثانیه را ارائه می دهد که می تواند برای تماس ها، مرور وب، ایمیل های بزرگ، انتقال فایل و کنفرانس ویدیویی استفاده شود. پیوند پهن باند Ku سرعت 300 مگابیت در ثانیه را ارائه می دهد، اما منحصراً برای انتقال داده های تحقیقات علمی است.
اسپیس ایکس می گوید استارلینک در حال آزمایش “لیزرهای فضایی کاملاً عملیاتی و اپتیکال (Optical Inter-Satellite Links یا ISL) روی ماهواره های خود است. اینها به فضاپیماها اجازه می دهد تا داده ها را بدون ایستگاه های زمینی محلی ارسال کنند تا “پوشش واقعاً جهانی” را فراهم کنند. پیوندهای بین ماهواره‌ای نوری نیز به کاهش تأخیر کمک می‌کنند و به فرکانس‌های رادیویی (RF) که مستعد تداخل هستند، نیاز به هماهنگی دارند و پهنای باند محدودی دارند، تکیه نمی‌کنند.
با توجه به USAP ارتباطات ایستگاه قطب جنوب بر روی چندین ماهواره متعلق به ناسا، وزارت دفاع، ایرباس و ایریدیوم به عنوان پشتیبان تکیه کرده است.
منبع: https://www.zdnet.com/article/spacex-starlink-now-reaches-all-seven-continents-as-it-tests-polar-service/#ftag=RSSbaffb68
بنیاد ملی علوم ایالات متحده (NSF) اعلام کرد که در حال آزمایش “سرویس قطبی” Starlink است ایستگاه مک موردو، بزرگترین ایستگاه در قطب جنوب که به عنوان یک مرکز تدارکات برای مدیریت NSF عمل می کند. برنامه قطب جنوب آمریکا (USAP).